شعر عاشقانه

بشنو پند من ای خواجه که بس سود بری

                                پرده بر عیب کسان پوش و مکن پرده دری

      باده نوشیدن در پرده شب های دراز

                       خوشتر از پرده دری باشد و ورد سحری

ای که دور تو بآزار کسان میگذرد

          چشم داریم که این دور بپایان نبری

آنچان طبع بهیمی شده غالب بر نفس

                     که فراموش شدش یکسره خوی بشری

هیچ دانی ز چه درویش ز شاهی بگذشت

      عار می آیدش از شغل بدین مختصری

راستی تاج شهی گرچه بسی نغز و نکوست

    مینیرزد بدمی دردسر این تاجوری

آدمی زاده ندیدم که تواند جز تو

      نگه آهوی وحشی روش کبک دری

من همان روز که خط تو بدیدم گفتم

دور بر هم زند این آفت دور قمری

دور چون با تو بود داد دل از جام بگیر

    که به ناچار شدن دور تو خواهد سپری

دل منه خواجه بر این خانه خاکی که بباد

                   در رود هرچه زخاک آمده تا درنگری 

حامل بار گرانی شدم از همت عشق

        که شود کوه قوی پشت زحملش کمری

  بخیال لب نوشین تو تا غرق شدم

    شد سراپای وجودم چو لبانت شکری

 بعد احمد که بود راهبر راه نجات

      از علی آید و اولاد علی راهبری

توشه برگیر ز مهر علی و آل محیط

   پیشتر ز آنکه از این مرحله گردی سفری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: